Жиырмасыншы Сөз
Тағдырдың жарлығын білесіздер — өзгерілмейді. Пəндеде бір іс бар
жалығу деген. Ол — тағдырда адаммен бірге жаратылған нəрсе, оны адам өзі жора тапқан емес. Оған егер бір еліксе, адам баласының құтылмағы қиын.
Қайраттанып, сілкіп тастап кетсең де ақырында тағы келіп жеңеді.
Ақылы түгел, ойлы адамның бір баласы байқаса осы адам баласының
жалықпайтұғын нəрсесі бар ма екен? Тамақтан да, ойыннан да, күлкіден де,мақтаннан да, кербездіктен де, тойдан да, топтан да, қатыннан да көңілі аз ба,көп пе жалығады. Аның үшін бəрінің ғайыбын көреді, баянсызын біледі, көңілі бұрынғыдан да суи бастайды.
Дүние бірқалыпты тұрмайды, адамның қуаты, ғұмыры бірқалыпты
тұрмайды. Əрбір мақұлыққа Құдай Тағала бірқалыпты тұрмақты берген жоқ.
Енді көңіл қайдан бірқалыпты тұра алады?
Бірақ осы жалығу деген əр нені көрем деген, көп көрген, дəмін, бағасын —бəрінің баянсызын біліп жеткен, ойлы адамнан шығады. Хаттаки ғұмырдың баянсызын, дүниенің əрбір қызығының ақырының шолақтығын көрген-білгендер тіршіліктен де жалықса болады. Бұлай болғанда ақымақтық, қайғысыздық та бір ғанибет екен деп ойлаймын.
===============================================
Все мы знаем — ничто не властно над судьбой. Человеку свойственно чувство пресыщения, оно не возникает по желанию, а определяется судьбой.
Изведав однажды пресыщение, уже не освободиться от него. Если даже собравшись с силами отбросишь его, оно будет настигать и одолевать тебя.
Чем только человек не пресыщается! Надоедает ему, в большей или меньшей мере, все — еда, развлечения, щегольство, пиры, компании, стремление превзойти других, женщины. Рано или поздно обнаружив порочность, бессмысленность всего, он разочаровывается и охладевает.
Жизнь человека, его судьба, так же, как и все, что существует на свете, переменчивы. Ничему живому на земле не дано состояние покоя. Откуда же взяться постоянству чувств?
Испытать пресыщение дано людям умным, которые в жизни стремятся к совершенству, многому знают цену, разборчивы, способны постичь никчемность и суетность земного бытия. Постигшим скоротечность и тленность земной радости сама жизнь кажется постылой.
Я подумал: блажен тот, кто глуп и беспечен.